“Kris…”
De poging om de aandacht van de bode te trekken bleef onopgemerkt, want hij verzamelde snel de weggegooide kerkprogramma’s en waaiers die in de kerkbanken verspreid lagen. Dan zag Kris’ felblauwe afro en de kleine donkerblauwe zweetdruppeltjes die zich achter in zijn nek begonnen te vormen. Het strakke maar vormvaste pak dat hij droeg, leek zich te verzetten terwijl hij zich naar de volgende rij banken haastte om op te ruimen.
Dan droeg een wanhopige blik terwijl hij zich probeerde te beheersen om de naam van de zaalwachter weer te roepen. Het feit dat hij deze jongen zelfs maar aankeek, voelde ongemakkelijk sinds ze zoveel jaar geleden tot rivalen waren verklaard. Kris wist hem altijd te overtreffen toen ze allebei in de jeugddienst zaten. Hij stond daar en dacht aan de keren dat hij over hem had gepraat, geruchten had verspreid en zelfs Kris had verraden toen “het” gebeurde.
Je vraagt je waarschijnlijk af wat “het” is. Voordat “het” gebeurde, waren ze geheime vrienden. Persoonlijk spraken ze nooit, maar ze stuurden altijd sms’jes over en weer. Alles was goed tot Kris’ jaar in groep 8 (en Dan’s eerste jaar op de middelbare school).
Dan stuurde Kris een naaktfoto van zichzelf, smekend om gepijpt te worden. Kris voldeed graag en ze spraken af na de bijbelstudie op een luie woensdagavond. Lang verhaal ingekort, Dan flipte en sloeg Kris in elkaar. Het slaan, samen met de interne strijd om uit te vinden wat hij was, waren twee van de belangrijkste redenen waarom hij zichzelf begon te snijden. Maar dat is een ander verhaal voor een andere dag.
Omdat Kris zo iemand is, heeft hij Dan voorgoed uitgeschakeld. Het was de laatste keer dat ze direct contact hadden en het begin van een rivaliteit die hun hele middelbare schooltijd en bijna tot aan de universiteit zou duren, voordat het uitdoofde.
Maar terug naar vandaag. Kris’ geest stond op de automatische piloot terwijl hij zijn ronde deed om alle programma’s en fans en afval te verzamelen. Het enige waar hij aan dacht was proberen thuis te komen en in bed te kruipen. Het was een lange dienst en zijn benen deden pijn.
“Kris,” riep Dan weer, terwijl hij een stap achter hem zette.
Kris stopte met wat hij aan het doen was en keek licht verward om zich heen. Hij draaide zich om en liep bijna tegen Dan aan. Dan deed een stap achteruit terwijl hij nerveus met zijn dreads speelde.
“Kunnen we, uhm, praten,” vroeg Dan aan Kris, nog steeds proberend te beslissen of dit was wat hij echt wilde doen.
Kris trok zijn wenkbrauw op uit achterdocht. Hij probeerde een paar tellen te bedenken wat Dan in godsnaam wilde, maar hij kon niets bedenken.
“Waarover,” antwoordde Kris botweg terwijl hij een stapel verfrommelde programma’s onder zijn arm stopte en een handvol waaiers begon te ordenen.
“Ik weet het niet. Ik heb gewoon het gevoel dat ik met je moet praten. Ik heb eerlijk gezegd geen idee waarom ik met je moet praten.”
Kris keek naar Dan’s gezicht en probeerde hem te lezen. Hij wist niet zeker of er een clou wachtte of een val waar hij in zou trappen.
“Ik heb niets te zeggen, anders dan dat je het verdomme uitmaakt, deze kerk is heet en iedereen is bijna weg. Ik ben van plan een van hen te zijn,” zei Kris zo kalm mogelijk. Hij wilde de ergernis in zijn stem niet laten merken.
“Kijk, we zijn toch twee volwassen mannen? Je bent toch een paar maanden geleden 21 geworden?” vroeg Dan, terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn nieuwe grijze blazer stak die de ouders van zijn vriendin voor hem hadden gekocht.
“Ja, maar wat heeft dat te maken met de prijs van rijst in China,” grapte Kris snel terwijl hij de waaiers op de bank zette en zijn handschoenen uittrok.
“Ik wilde alleen maar zeggen dat het me spijt.”
Er viel weer een moment van stilte. Kris kon zich niet voorstellen waarom Dan, van alle mensen in de wereld, zich nu, zeven jaar later, zou verontschuldigen.
“Pardon?
“Ik zei dat het me spijt. Voor alles. Ik had een betere vriend moeten zijn, ik had er moeten zijn toen je iemand nodig had om mee te praten, ik…” Dan begon af te haken.
“Jongen alsjeblieft, ik heb je allang vergeven. De verontschuldiging is niet echt nodig. Moet je nu niet naar dat meisje op de parkeerplaats,” zei Kris kil terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg.
Dan veegde de traan van zijn wang en keek om zich heen. Ze waren de laatsten in het heiligdom. Het was nu of nooit. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen. Hij leunde naar voren en voelde hoe zijn lippen een ander stel even zachte lippen raakten.
Hij opende zijn ogen en zag Kris daar staan met glazige ogen en slappe ogen.
“Uh wat,” was alles wat Kris kon zeggen.
Dan glimlachte zwakjes naar Kris. Hij reikte uit, greep Kris bij zijn kraag en bracht hem naar binnen. Hun lippen ontmoetten elkaar weer met elektriserende kracht. Kris verzette zich een paar seconden voordat hij zijn mond opendeed om Dan’s uitnodiging tot verkenning te accepteren. Hun tongen dansten om elkaar heen en af en toe kon je Kris’ tongring tegen Dan’s tanden horen klikken.
Na een paar minuten verbrak Dan de kus, buiten adem en zwetend. Kris keek in Dan’s bruine ogen en merkte voor het eerst dat er kleine goudvlekjes in zaten. Ze waren hypnotiserend. Ze stonden daar, zwaar ademend. Het leek een eeuwigheid voordat een van hen een beweging maakte.
Dan maakte Kris’ kraag los en streek hem glad.
“Ik hoop dat dat alles was waar je op hoopte, want dat was het voor mij,” zei Dan terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde, “Ik had je toen niet zo moeten misleiden en ik beloof je dat ik dat nu niet meer zal doen.”
Kris knikte en pakte de stapel waaiers op. Het leek alsof de familie die op de eerste stond afgebeeld breder lachte dan twintig minuten geleden.
“Ik waardeer het. Je moet gaan.”
“Insgelijks.”
Daarmee draaide Dan zich om en verliet prompt het heiligdom. Kris keek omhoog naar het grote kruis dat boven de koorbank hing en haalde zijn hand door zijn haar, nog steeds proberend grip te krijgen op wat er zojuist gebeurd was. Hij schudde zijn hoofd en maakte de kerkzaal schoon.
Zodra hij thuiskwam, trok hij zijn schoenen uit en ging in zijn keuken zitten om een biertje te pakken. Zijn telefoon trilde. Hij opende de sms. Hij herkende het nummer niet, maar hij wist precies wie het was.
“We zijn cool, toch?”
Kris tikte snel een antwoord en legde de telefoon op tafel.
“Absoluut.”